Informacione Tehnologije - Srbija

Kome trebaju govornice?

Širom Nemačke na svakom koraku se i dalje mogu videti brojne telefonske govornice iako se većina građana i dalje pita ko ih uopšte koristi.

Pa ipak, broj telefonskih govornica u Nemačkoj se ne smanjuje. Slično je i u svim drugim zemljama.

Telefonske govornice su tokom svoje istorije bile mnogo više, od kvadratnog metra zatvorenog prostora, u kojem se uz pomoć sitnog novca mogao obaviti razgovor u međugradskom ili pak međunarodnom telefonskom saobraćaju. Starije generacije u Nemačkoj sigurno se sećaju da su 80-ih telefonske govornice važile i kao mesto sastajanja. Često su se izgovarale rečenice poput: Nađimo se kod govornica na Aleksandarplacu u Berlinu ili na Rudolfplacu u Kelnu...

Doduše, tih godina su govornice često bile na meti prestupnika. Najčešće su ih uništavali bez razloga, ali povremeno i zbog sitnog novca. Onog trenutka kada je uvedeno korišćenje telefonskih kartica, broj oštećenih ili uništenih govornica u Nemačkoj se znatno smanjio. Međutim, nemački „Telekom“ je 2000. godine, umesto telefonskih govornica, počeo sa instaliranjem tzv. telefonskih stanica (govornica koje nemaju kabinu), navodeći kako postavljanje jedne govornice košta oko 7.500 evra, a jedne telefonske stanice svega 500.

Ali kome su danas potrebne telefonske govornice? Mlađe generacije smatraju da je njihovo postojanje postalo besmisleno. U nemačkom „Telekomu“ ne misle tako. Najveći broj telefonskih govornica u Nemačkoj iznosio je oko 160.000, 1996. godine. Do 2004. godine njihov broj se konstantno smanjivao, ali od 2005. ponovo raste. Razlog: „Telekom“ je poslovnu strategiju počeo da prilagođava potrebama tržišta.

Imajući u vidu da se u poslednjih desetak godina u govornicama znatno manje telefonira, nemački „Telekom“ je građanima odlučio da ponudi nešto sasvim novo, a to su multimedijalni terminali. Reč je o uređajima sa tač-skrinom koji korisnicima omogućavaju korišćenje interneta ili, na primer, slanje kratkih poruka.